Een aanvraag voor (een pgb voor) individuele begeleiding is door een gemeente terecht afgewezen omdat de partner heeft aangegeven dat zij deze ondersteuning zal blijven bieden, ook als daar geen betaling vanuit het pgb tegenover staat. Deze ondersteuning wordt daarom aangemerkt als mantelzorg. Als mantelzorg een oplossing biedt die de beperkingen van de zorgvrager compenseert is geen maatwerkvoorziening van de gemeente nodig. Deze uitspraak deed de Centrale Raad van Beroep onlangs. Per Saldo maakt zich grote zorgen over deze uitspraak.
Een zorgvrager met een psychische beperking woont samen met zijn echtgenote en twee dochters. De echtgenote van de zorgvrager heeft haar man altijd ondersteund. De zorgvrager heeft een pgb aangevraagd voor individuele begeleiding op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo 2015), onder andere om de werkzaamheden van zijn echtgenote om te zetten in een pgb. De gemeente wijst de aanvraag af. De gemeente vindt dat er geen maatwerkvoorziening hoeft te worden verstrekt omdat de echtgenote van de aanvrager mantelzorg verleent. Hierdoor worden zijn beperkingen gecompenseerd. De Centrale Raad van Beroep is het eens met het oordeel van de rechtbank Noord-Nederland dat de hulp door de partner is aangemerkt als mantelzorg. Tijdens de zitting bij de Raad is door de partner opnieuw verklaard dat zij niet zal stoppen met het verlenen van deze hulp.
Andere uitspraak
In januari deed de Centrale Raad een andere uitspraak rondom een dergelijke zaak.In die zaak heeft de Raad geoordeeld dat er bij toekenning van een pgb voor huishoudelijke hulp geen rekening mag worden gehouden met mantelzorg als degene die de hulp kan leveren dit niet onbetaald wil doen. In de Wmo 2015 is opgenomen dat de gemeente een maatwerkvoorziening kan toekennen “voor zover die cliënt deze beperking niet op eigen kracht, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met behulp van anderen uit het sociale netwerk kan verminderen of wegnemen”. De gemeente moet dus oordelen of de hulpvraag door mantelzorg kan worden opgelost. Volgens de definitie in de Wmo 2015 is mantelzorg hulp die rechtstreeks voortvloeit uit een tussen personen bestaande sociale relatie en die niet wordt verleend in het kader van een hulpverlenend beroep. Mantelzorg kan niet worden verplicht; deze zorg wordt vrijwillig verleend.
Vrijwilligheid van mantelzorg.
Bij de bepaling of er sprake is van mantelzorg, is de kernvraag dus of de zorgverlener bereid is dit zonder betaling te doen.
Een vraagstuk dat hiermee samenhangt is de vraag of er bij ondersteuning van inwonende familieleden geen sprake is van gebruikelijke hulp. Dit is volgens de Wmo “hulp die naar algemeen aanvaarde opvattingen in redelijkheid mag worden verwacht van de echtgenoot, ouders, inwonende kinderen of andere huisgenoten”. In deze zaak waren alle partijen het erover eens dat de door de partner en kinderen geboden zorg de gebruikelijke hulp overstijgt. Waar de grens ligt tussen gebruikelijke hulp en ondersteuning die de gebruikelijke hulp overstijgt is vaak een discussiepunt. Het zou goed zijn als de gemeente daarvoor duidelijke richtlijnen in beleid vastlegt.
Wat vindt Per Saldo?
Per Saldo maakt zich zorgen over de precedentwerking van deze uitspraak. Zij denkt dat de uitspraak gevolgen gaat hebben voor de toekenning van een pgb voor hulp aan inwonende familieleden. De vrijwilligheid van mantelzorg komt onder druk te staan en onduidelijk is welke richtlijnen gemeenten hanteren voor gebruikelijke zorg. Vrijwilligheid is nodig voor mantelzorg, mantelzorg kan immers niet verplicht worden. De vrijwilligheid van mantelzorg komt onder druk te staan, omdat in deze zaak betwijfeld kan worden of er écht sprake is van vrijwilligheid. De echtgenote is immers voor het blok gezet, waardoor de vrijwilligheid onduidelijk wordt. Het advies van Per Saldo is dan ook, dat u in uw gesprek met de gemeente duidelijk moet aangeven dat u de zorg alleen wilt verlenen indien u betaald krijgt uit het pgb en niet als onbetaalde vrijwillige mantelzorger.
Dit bericht heeft 0 reacties