Het CAK heeft de interne administratie en gegevensverwerking nog onvoldoende verbeterd. Dit blijkt uit onderzoek van de Nederlandse Zorgautoriteit (Nza). Mensen die eigen bijdragen moeten betalen kunnen hierdoor in de problemen komen.
Het CAK is verantwoordelijk voor het vaststellen en innen van de eigen bijdragen die mensen moeten betalen voor de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en de Wet langdurige zorg (Wlz). Ook betaalt de uitvoeringsorganisatie namens de zorgkantoren de aanbieders die langdurige zorg leveren.
Onvoldoende controle
Al in 2016 werd geconstateerd dat het CAK problemen had met haar (financiële) administratie, de geautomatiseerde gegevensverwerking en de interne controle. Sindsdien zijn er maatregelen genomen. Op basis van onderzoek over 2017, constateert toezichthouder NZa dat het CAK de boeld nog altijd niet onder controle heeft. Het gaat onder andere om het vaststellen en innen van eigen bijdragen. Daarnaast zijn er volgens de NZa nieuwe problemen en onzekerheden bijgekomen.
Betalingsproblemen
Mensen die een eigen bijdrage moeten betalen voor de Wmo en/of de Wlz lopen door de CAK-problemen grote risico’s. Ze moeten op tijd weten met welke eigen betalingen zij rekening moeten houden. Ook mogen ze niet achteraf te maken krijgen met onverwachte correcties, naheffingen of zelfs boetes. In de praktijk leidt dit tot oplopende schulden. Mensen moeten dan onverwacht interen op hun financiële buffer (als die er al is) of ze zien zelfs af van noodzakelijke zorg (zorgmijding).
Juist en tijdig?
De NZa wil nu dat het CAK duidelijk maakt hoe zij de problemen oplost. Ze blijft de verbeterplannen op de voet te volgen. Ook zal de NZa in 2019 onderzoeken of de eigen bijdragen die mensen moeten betalen wel juist en tijdig zijn opgelegd.
In 2016 heeft de Nza in het jaarlijks rapport al melding gemaakt van adressen bestand wat niet in orde was. In 2018 kwam niet alleen het adresbestand maar ook het BRP systeem, huishoud samenstelling en het melden van overlijden. In 2019 waren deze nog steeds niet opgelost. In de rapportage van de minister naar de 2 e kamer kon je daar weinig tot niets van terugvinden. Ook het bestuursrecht wuifde de verkeerde adressering weg..